zondag 20 juli 2008

Dag 5: 23 juni 2008

Veel valt er over deze dag niet te vertellen. Alhoewel we in de voormiddag nog vrij waren, had iedereen wat last met wat een vegasnacht de volgende ochtend met een mens kan aanrichten. Een gigantisch ontbijtbuffet was ons deel, waar naast broodjes, croissants, fruit, beleg , pancakes en worstjes; ook pizza’s, lamsbouten en vis te vinden was.
Onze valiezen pakten we, en we zeiden Vegas vaarwel. Een stad van uitersten ! Veel zon, veel geld, veel volk,... veel te veel !
Eens op het vliegtuig, beseften we: zo’n reis maak je normaal gezien niet meer (of je moest nog een AYTS winnen). Dit was zo’n speciale ervaring, en een toffe kennismaking met collega’s uit andere bedrijven waar ik de vele mooie momenten kon met delen.Een speciaal dankwoordje aan Yves Van Looy en Oracle Belgie is hier dan ook wel op zijn plaats.
Ik sluit af met de woorden van Luc vorig jaar: ’t was de moeite !

Dag 4: 22 juni 2008

Deze dag is de laatste volledige dag, en de dag erna is de volledige laatste dag. Time flies when you have fun. En dat hadden we. Deze dag zou de grote finale worden van onze zuurverdiende trip.
De voormiddag werd al veelbelovend ingezet. We konden genieten van een heel mooie, meer dan 2-uur durende helicoptervlucht over de grand canyons & de coloradorivier. Na een uurtje zijn we zelfs geland op een canyon, waar het bloedheet was (45°), om daar te genieten van een lunch met een glaasje champagne. Het leven kan mooi zijn.

In de namiddag waren we vrij. Sommigen bezochten andere hotels (The Venetian bv), anderen gingen shoppen in een Maasmechelen-lookalike outlet shoppingcenter, waar je met behulp van de lage dollar, uw kredietkaart en de lage prijzen “kloppen kon doen”, en dat deden we.
’ s Avonds hebben we heel lekker gedineerd in The Bellagio en daarna al gokkend de nacht ingegaan. Weinigen wonnen, velen verloren, maar Blackjack en Roulette heeft voor ons geen geheimen meer. De nacht was nog jong, and so we are, zodat we allemaal maar in de vroege ochtend terug te vinden waren in onze kamer. Wat gebeurde, gebeurde. Hey this is Vegas ! And what happens in Vegas, stays in Vegas.

Dag 3: 21 juni 2008

In de voormiddag waren we vrij, maar rond 12 uur moesten we klaar staan om het vliegtuig te nemen richting Vegas. De meesten trokken in de voormiddag dan ook de stad in, maar ik koos ervoor om heel rustig wat te ontspannen bij het zwembad onder een stralend zonnetje.
Enkele uren later zaten we weer op het vliegtuig, en een dik uur later zijn we geland in Las Vegas. Ik had het geluk om aan het raam te zitten, zodat ik bij de landing kon genieten van een eerste las vegasimpressie. Vooral de grote zware pyramide van Luxor springt in het oog.
Vanaf we uitstapten tot we weer naar huis keerden, vielen we van de ene verbazing in de andere. Onze eerste shock was bv. het zien van de honderden slotmachines in de luchthaven. Ook de eerste blik op “the strip”, de straat waar alles gebeurt in Vegas, is indrukwekkend. Alle hotels zijn daar om te mooier, om te origineler en om te groter.... maar in het mooiste hotel zaten wij.

Jawel, we logeerden in de Bellagio, wereldwijd gekend als het beste hotel van Vegas. Blijkbaar ook een populaire plaats voor “just married”-koppeltjes, want na 5 minuten hadden we daar al 3 lustige trouwkoppels gezien. Het hotel zelf, trekt op de Strip de aandacht door zijn grote fonteinen die af en toe een showtje geven, en in het gebouw zelf onderscheidt dit hotel zich van de anderen door zijn chique karakter. Alles is hier een tikje stijlvoller. De muren, de vloeren, de plafonds, het personeel, het casino, de kamer, de liften... ja zelfs de mensen... en daar hoorden wij bij natuurlijk.
Maar hoe mooi is het hier ook is, alles in vegas draait om hetzelfde: veel geld opgebruiken in de casino’s. Ook Bellagio heeft een heel groot casino waar je voor gelijk welke prijs gelijk welk casinospel kan spelen, en ook hier staan er honderden slotmachines waar mensen hun kans wagen tot wanneer hun geld op is. En wat dan als je wint, hoor ik jullie denken: wel, dan speelt een gemiddelde gast er weer mee tot wanneer hij alles kwijt is. Mensen die in Vegas het karakter hebben te stoppen bij winst, zijn zeldzaam.
Nog een constante in Vegas: Iedereen die in Vegas toekomt, en daar zijn eerste pasjes zet doet hetzelfde: verloren lopen. Zo heb ik het eens geprestreerd op de eerste dag om een halfuur in een hotel te zoeken naar de uitgang. Dat was in Caesar’s Palace, een buurhotel van Bellagio.
Caesar’s Palace, een hotel die het Romeinse rijk als thema heeft, bevat The Forum Shops. Dat is een immens shoppingcenter, waar we de eerste dag gewinkeld en gegeten hadden.
’s Avonds zijn we gaan kijken naar de show “O” van Cirque Du Soleil. CDS heeft 6 daar verschillende shows lopen. Bellagio heeft bv. O, maar het hotel Mirage heeft “Love”, de nieuwste show rond The Beatles.
O is een spectaculaire show die zich vooral afspeelt in het water. We hadden zelf heel goede plaatsen en daardoor konden we heel erg genieten van de vele halsbrekende toestanden die gedaan werden door de honderden acrobaten. De moeite waard om eens te zien
Daarna hebben we dan maar eens geproefd van het nachtleven in Vegas, waar we gestoten zijn op een bar waar een heel goede “the police-look-a-like” covergroep het publiek amuseerde met rock- en popklassiekers door de jaren heen. Eén pintje werden er 2, 2 pintjes werden er 4 en als daar dan ook nog eens een cocktail bijkwam, kon ik eindelijk eens genieten van een nachtrust die die naam waardig was, maar die ook veel te kort was.

Dag 2: 20 juni 2008

Et voila, the day after net zoals the day before: met gans de groep, hop in de limousine. Tijd voor ontsp ... –euh ernst want vandaag was Oracle Headquarter aan de beurt. We werden daar getrakteerd op 3 technische sessie’s rond Jdeveloper, Webcenter en Linux. Vooral die laatste sessie is wel bijgebleven omdat hij gegeven werd door een Vicepresident van Oracle. Hij heet Wim Coekaerts en, jawel hoor: ’t is een Vlaming en de persoon die de grootste indruk op iedereen van ons achtergelaten heeft. Hij vertelde gepassioneerd (in het Nederlands) over het hoe en waarom van Oracle Enterprise Linux en de filosofie erachter. Zonder kostuum, zonder holle buzzwords maar met een enorme passie en enthousiasme. Een voorbeeld voor ons allen.
Ook werden we daar getrakteerd op een rondleiding in de Oracle-torens en op een heel lekkere lunch... Larry zijn we dit jaar niet tegengekomen maar we voelden zijn geest daar wel rondhangen. Ondertussen stond de limousine op ons te wachten om ons terug te voeren naar ons hotel waar we ons moesten klaarmaken voor een wat sportievere activiteit. We gingen Segway rijden.

Voor wie het nu hoort donderen in Keulen: kijk eens naar onderstaand filmpje of zoek het eens op. Het ziet er niet gemakkelijk uit, maar was het eigenlijk wel. Ik heb het zelfs geprestreerd om niet te vallen, iets wat bij mij toch wel speciaal is met zo van die toestanden. Na een korte initiatie konden we de straat op en hoe meer we het deden, hoe meer we de smaak te pakken kregen. Een wedstrijdje kon dus niet uitblijven.
Na een aantal uurtjes in de hitte, SF daarmee onveilig gemaakt te hebben, hebben we nog iets gedronken en ons klaargemaakt voor het avondeten. Vandaag stond er een lekkere italiaan op het menu, en daarna hebben we eens geproefd van het nachtleven. Kwestie in de stemming te komen voor wat morgen ging volgen: Las Vegas.
Mijn aantal uur nachtrust werd weer tot het minimum beperkt, maar op den duur went een mens daaraan hé

Dag 1: 19 Juni 2008

Geheel tegen mijn verwachtingen in, won ik de Are You The Smartest Contest voor Ordina. En geheel tegen de Ordinatraditie’s in, ging ik als winnaar toch mee naar de Verenigde staten. Iets wat ik me niet beklaagd heb overigens.
Wat doen zo’n bende databasenerds daar, vraag je je af? Wel, vooral weinig slapen !
Het begon al op het vliegtuig. Op het onmogelijke uur kwart voor vijf moesten we klaar staan aan het Oracle gebouw in Diegem. Voor de mensen die niet denken in 24-uurssysteem: kwart voor 5 ’s morgens dus. Vanzelfsprekend, hoor ik jullie denken maar zo vanzelfsprekend was dat niet voor een bepaalde deelnemer. Hij was er van overtuigd geweest dat we maar in de late namiddag gingen vertrekken, en werd dus rond 5 uur wakkergebeld met het goede nieuws dat hij zijn vlucht aan het missen was. Wat dan ook gebeurde. Gelukkig kon hij een latere vlucht nemen zodat hij een aantal uur na ons in San Francisco arriveerde.
Je denkt: we slapen wel op het vliegtuig, maar als je dan vele uren later arriveert in de verenigde staten , waar daar de dag nog maar begonnen is, kom je tot de vaststelling dat je niks geslapen hebt. Een jetlag was het gevolg. Maar, wees eens eerlijk: je zit in Amerika, je bent een man, je bent jong en dus nog zo fit als een visje: dan ga je een jetlag uw dag toch niet laten kapotmaken zeker?
En zo kwam het dat we enkele uren later genoten van een budweiser (en nog één en nog één) op een terrasje op Pier 39 in Fisherman’s Wharf en we daar op het lumineuze idee kwamen om met een tandem de Golden Gate Bridge te beklimmen. Tof idee, fijne ervaring maar dat hadden we (en ik vooral) serieus onderschat. Met een tandem rijden is niet zo makkelijk als het lijkt, weegt ook zwaarder en als je bij de eerste beklimming je ketting al verliest vloek je wel eventjes. Gelukkig maken het uitzicht en de San Francisco sfeer veel goed. SF is echt een heel toffe, jonge, sportieve stad waar een bepaalde positieve spirit van uit gaat.


Ook al waren we allemaal heel moe: we waren wel blij dat we ook van de eerste dag ten volle hebben kunnen genieten. Lekker gegeten daar, geproefd van de lokale specialiteiten, in ons bedje gekropen... en niet of nauwelijks geslapen.

Nochtans aan de bedden lag het niet. We logeerden in Hyatt en daar waren de kamers meer dan in orde. In Amerika krijg je meestal kingsize-bedden, en dat was hier niet anders. Verder een heel mooie lobby, een open zwembad en bubbelbad op de derde verdieping en een lekker ontbijtbuffet. Veel meer moeten we niet hebben, alhoewel een limousine niet kan ontbreken natuurlijk